درختان

روزهای پایانی تابستان که می‌شود، کم‌کم بوی پاییز در کوچه، خیابان، دشت، کوه و بیابان می‌پیچد؛ برگ‌ها بر شاخسار درختان، روی قرمز می‌کنند و با دلی بریده از درخت، در تن باد می‌رقصند و رهایی را با اوج گرفتن در آسمان، سرودی دیگر می‌خوانند و ناگاه، از بلندای رهایی‌شان، بی‌آن‌که بدانند، روی بر زمین می‌نهند تا در زیر پای رهگذران، خرد شوند و نابودی خویشتن را به تماشا بنشینند.